Σε μια εποχή που όλα κινούνται γρήγορα και η ατομικότητα συχνά επικρατεί της συλλογικότητας, ο εθελοντισμός παραμένει μια σταθερή υπενθύμιση πως η προσφορά προς τον άλλον είναι ταυτόχρονα και μια πράξη βαθιάς αυτογνωσίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που, συμμετέχοντας σε εθελοντικές δράσεις, ανακάλυψαν πτυχές του εαυτού τους που αγνοούσαν. Κι αν ρωτήσει κανείς αν ο εθελοντισμός μπορεί να διαμορφώσει χαρακτήρα και να εξελίξει ένα άτομο, η απάντηση είναι απλή: Όχι απλώς μπορεί — το κάνει καθημερινά, σε χιλιάδες ανθρώπους.
Πίσω από κάθε δράση, είτε πρόκειται για βοήθεια σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, είτε για την προστασία του περιβάλλοντος ή τη στήριξη σε έκτακτες καταστάσεις, κρύβεται κάτι πολύ βαθύτερο: η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται μόνο γύρω από εμάς. Η επαφή με την ανάγκη, η κατανόηση της δυσκολίας, η χαρά της ανιδιοτελούς προσφοράς — όλα αυτά λειτουργούν σαν καθρέφτης που μας επιτρέπει να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και ποιοι μπορούμε να γίνουμε.
Η προσωπική εξέλιξη μέσα από τον εθελοντισμό δεν είναι θεωρία. Είναι μια αργή, αλλά ουσιαστική διαδικασία: μαθαίνουμε να συνεργαζόμαστε, να ακούμε, να συναισθανόμαστε, να παραμερίζουμε το «εγώ» για χάρη του «εμείς». Και αυτή η εμπειρία δεν προσφέρεται μόνο σε όσους έχουν «περισσότερο ελεύθερο χρόνο». Είναι για όλους όσοι θέλουν να έχουν ενεργό ρόλο σε μια κοινωνία που παλεύει να σταθεί όρθια, να γίνει πιο δίκαιη και πιο ανθρώπινη.
Μαθαίνοντας να προσφέρεις, εκπαιδεύεις τον εαυτό σου στην υπομονή, στην υπευθυνότητα, στην ενσυναίσθηση. Γίνεσαι πιο ευγνώμων για όσα έχεις και πιο συνειδητοποιημένος για όσα μπορείς να προσφέρεις. Ακόμη και η πιο μικρή πράξη προσφοράς μπορεί να έχει βαθύ αποτύπωμα — όχι μόνο σε εκείνον που τη δέχεται, αλλά και σε εκείνον που την κάνει.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από τον εθελοντισμό, αποκτώνται και πολύτιμες δεξιότητες. Η οργάνωση, η επίλυση προβλημάτων, η επικοινωνία, η διαχείριση ομάδων είναι όλα στοιχεία που ενισχύονται μέσα από τη συμμετοχή σε συλλογικές δράσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί νέοι που ασχολούνται ενεργά με τον εθελοντισμό βλέπουν να ανοίγουν μπροστά τους επαγγελματικοί και προσωπικοί ορίζοντες. Και αν κάποιος αναρωτηθεί αν όλα αυτά "μετράνε", η απάντηση είναι πως ναι — και με το παραπάνω.
Υπάρχει και μια άλλη, πιο ήσυχη αλλά εξίσου σημαντική πλευρά: ο εθελοντισμός είναι πηγή προσωπικής ικανοποίησης. Δεν πρόκειται για την ικανοποίηση που πηγάζει από την αναγνώριση ή τον έπαινο, αλλά για εκείνο το βαθύ, εσωτερικό συναίσθημα πληρότητας που νιώθει κανείς όταν ξέρει πως έκανε το σωστό. Μπορεί να μην συνοδεύεται από φανφάρες ή χειροκροτήματα, αλλά αφήνει πίσω του ένα αίσθημα ουσιαστικής σύνδεσης με τον κόσμο.
Και, τελικά, αυτό δεν είναι ο στόχος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης; Να ανήκει και να προσφέρει;
Ο εθελοντισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Είναι μια πράξη ωριμότητας και συνειδητότητας. Είναι μια επιλογή που δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από την πρόθεση να δώσεις λίγο από τον χρόνο σου, τη διάθεσή σου και, κυρίως, την καρδιά σου. Και το πιο όμορφο σε αυτή την επιλογή είναι ότι δεν υπάρχει «σωστός» τρόπος. Αρκεί να ξεκινήσεις.
Γιατί, ο κόσμος δεν αλλάζει από τις μεγάλες πράξεις, αλλά από τις μικρές που γίνονται με μεγάλη καρδιά.
Βογιατζάκη Δέσποινα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου