Ένας άλλος κόσμος

Ο κόσμος όπως τον ξέραμε άλλαξε. Μετά από τα απανωτά lockdowns μάθαμε να ζούμε μόνοι, απομονωμένοι από την κοινωνία. Ως αποτέλεσμα αυτού του, ενδεχομένως, "πειράματος" όπου όλοι συμμετείχαμε είναι πρωτίστως να έχουμε ξεχάσει τα στοιχειώδη της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Συγγενείς, φίλοι, γείτονες και συνάδελφοι τοποθετήθηκαν σε απόσταση. Ο άνθρωπος μπήκε σε μια γυάλα, προστατεύοντας τα συναισθήματα του, καλύπτοντας τους φόβους του και παρατηρώντας τους άλλους. Μάθαμε ή συνηθίσαμε να "κρυβόμαστε" μέσα στο σπίτι μας. Η ψηφιακή κοινωνία, όπου μπορούμε με το πάτημα ενός κουμπιού να κάνουμε ψώνια, να συνομιλήσουμε, να δουλέψουμε, ακόμα και να κριτικάρουμε, μπήκε και εδραιώθηκε στην καθημερινή μας ζωή.

Άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας καρφωμένοι στην οθόνη του κινητού, χωρίς κανένα ενδιαφέρον αν δίπλα τους υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να συνομιλήσουν ή που θα μπορούσαν έστω να απευθύνουν έναν χαιρετισμό. Λέξεις όπως Καλημέρα ή Χαίρετε τείνουν να εξαφανιστούν. Φτάσαμε σε εκείνο το σημείο όπου το να ακούς έναν χαιρετισμό, σε ξαφνιάζει και σε κάνει να απορείς αν άκουσες καλά. Η στοιχειώδης ευγένεια του savoir vivre, είναι μάλλον απαρχαιωμένη.

Ο κόσμος, οι συνάνθρωποι μας, εμείς οι ίδιοι, άλλοτε αναζητάμε την απομόνωση, μην αντέχοντας την παρουσία κάποιου και άλλοτε είμαστε εκνευρισμένοι σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον θυμό μας απέναντι σε οποιονδήποτε, αναζητώντας με αγωνία την όποια αφορμή για να "ξεχειλίσει το ποτήρι". 

Ένα επιπλέον στοιχείο που ήρθε μετά τα lockdowns είναι η καθημερινή -σχεδόν- δημοσιοποίηση θεμάτων, άλλοτε με αίσιο και άλλοτε δυστυχώς με άσχημο τέλος ως προς τη ζωή του θύματος, κυρίως της ενδοοικογενειακής βίας. Γυναικοκτονίες, bullying και βιασμοί με κορύφωση τους βιασμούς ανηλίκων, βρίσκονται καθημερινά στα ειδησεογραφικά θέματα. 

Η περίοδος του lockdown, δεν ήταν για όλους μια ευκαιρία για να ξεκινήσουν γυμναστική, ή να ασχοληθούν με το σπίτι τους, ή ακόμα και να έρθουν πιο κοντά με τον σύντροφό τους. Για κάποιους συνανθρώπους μας, εκείνη η περίοδος ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης που καλούνταν να ζήσουν. Βίαιες καταστάσεις, σε καθημερινή και συνεχόμενη βάση, χωρίς δίοδο ελευθερίας.

Η Πατριαρχία, η απούσα κρατική κοινωνική πρόνοια, η "μην ανακατεύεσαι Εσύ", η αποδόμηση της εκπαίδευσης και της παιδείας, η έλλειψη σεβασμού και αυτοσεβασμού έφεραν την κοινωνία μας σε αυτό το σημείο. 

Και αν βρισκόμαστε στο πάτο, ένας δρόμος υπάρχει μόνο... Η άνοδος. Και αυτός ο δρόμος είναι ελπίδα, για εμάς, την κοινωνία μας, για το μέλλον μας. Άλλωστε, πόσο σκοταδισμό να αντέξει ο άνθρωπος;

 

Αν όμως αυτό που συμβαίνει γύρω μας είναι μόνο η αρχή,  τότε μιλάμε για μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, όπου μετά την οικονομική και υγειονομική κρίση την σκυτάλη παίρνει η ανθρωπιστική κρίση. 

Μια κοινωνία που αλλάζει, "εξελίσσεται" ή απλά γερνάει;

 

Βογιατζάκη Δέσποινα